Alleen

“Waarom moest ik dan ook zo nodig te laat komen?!” Joshua schopte tegen de deurpost, en vervloekte zichzelf direct. Een hevige pijnscheut trok door zijn grote teen terwijl hij zijn kiezen op elkaar beet. Hij durfde zelfs nu niet te vloeken; dat hadden zijn ouders er van kleins af aan op niet te geringe wijze ingebrand. En toch miste Joshua ze nu al. Hoe lang was het nu? Hij keek op zijn smartwatch en zuchtte diep. Twee uur nog maar?! Het leek wel een eeuwigheid. “Mam? Pap?” Hij wist dat het geen zin had om te blijven roepen; maar deed het toch.