Het hart van iemand die rouwt

Op 8 april 2020 verloor ik plots mijn zoon, Bram, amper 25. En dat in volle corona tijd, in het begin van de lockdown. Ik ging op zoek naar soortgelijke getuigenissen om een houvast te vinden in de zeer moeilijke weg van aanvaarding en het proces om met dit trauma te leren leven. Ik vond vooral heel zwaarmoedige getuigenissen en heel psychologische benaderingen. Ze maakten me duidelijk dat wat ik meemaakte erg zwaar zou worden om te verteren. Ik werd er vooral nog triester van. Ik had het gevoel dat hierdoor mijn kans op een vrolijk leven voorbij zou zijn. Dat er geen geluk meer zou te vinden zijn. Daarom besloot ik zelf in de pen te kruipen. Dit is een relaas van wat me overkwam, hoe ik er probeer mee om te gaan en hoe ik zoek naar een positieve toekomst, en stilaan ook weer vind. Want dat is wat mijn kind zou willen, terug positief naar de toekomst kijken… Er zit geen structuur in het boek. Want in de verwerking van dit trauma zit ook geen structuur. Het zijn schrijfspinsels van willekeurige momenten. Ik ben geen schrijfster en heb ook niet de intentie dit te worden.